The Jesuit Curia in Rome

Welcome

English   Español   Français


 

 

A Short Biography of Peter Faber

By Marc Lindeijer, SJ

Published by Osservatore Romano

ENGLISH  SPAGNOLO  FRANÇAIS  PORTUGHESE  TEDESCO  POLACO  ITALIANO

 

 

 

 

Peter Faber

When Peter Faber died in Rome on 1 August 1546, he was just 40 years old. His life may be summed up in a few lines. He was born in the village of Le Villaret (Savoy) on 13 April 1506. In 1526 he went to Paris to pursue studies in preparation for the priesthood; there he met Ignatius of Loyola. He was ordained a priest on 22 July 1524, and shortly thereafter it was he who celebrated the Mass at which the first seven founders of the Society of Jesus made their vows. In 1538, these men presented themselves to Pope Paul III seeking approbation for the Society and for the first missions. The following year, Faber began seven years of travel through Europe - Italy, Germany, Switzerland, Spain, Belgium, Portugal – where he spent himself preaching, hearing confessions and conducting the Spiritual Exercises. He also taught theology and participated in discussions aimed at promoting unity and reform in the Church. In April 1546, Faber left Madrid for the Council of Trent. He had been appointed a peritus by Paul III. During the journey he was struck by a fever and died shortly after his arrival in Rome.

Throughout his life, Faber had always sought to go unnoticed. It is not without significance, then, that his tomb was lost in 1568 as construction began on the new and splendid Church of the Gesù; nor that the process of canonization of the “third companion” fell behind compared with those of the great founder Ignatius and the great missionary Francis Xavier. It took a Pope who had come from afar to snatch Faber from the shadows of the modesty he so preferred and place him in full light, by raising him to the well deserved honour of the altars of the Church. We now know how much this “reformer priest” has been a model of life for Pope Francis, and how much he has desired his canonization from the earliest days of his pontificate. In his interview with Father Antonio Spadara, Pope Francis outlined in seven key words the spiritual profile of the new saint: “[his] dialogue with all, even the most remote and even with his opponents; his simple piety, a certain naïveté perhaps, his being available straightaway, his careful interior discernment, the fact that he was a man capable of great and strong decisions but also capable of being so gentle and loving.”

What did the Pope have in mind when, in describing Faber, he paused at the phrase gentle and loving [dolce, dolce]? Perhaps he was thinking of the way St Ignatius used to describe him in praising his gift for conducting the Spiritual Exercises: “Peter makes water gush forth from the rock”. Perhaps he was thinking of Faber's desire to be of assistance to all, of his love for humble service. “The more we are united to God,” he once said, “the more abundant shall be the blessing poured upon these humble works by Him on whom they depend, and for whom they are carried out”. Perhaps Francis was looking into the mirror of Peter Faber's deeds, of his work of interior reform which strengthened the Church of his day. In 1543, the prior of the Cologne Charterhouse wrote that Faber, with utter amiability, could touch even the hardest of hearts and rekindle faith where it was almost extinguished, by his words and deeds which bore witness to the love and mercy of God for sinful man. The prior had hoped to see this man of God soon in order that Faber might direct him, through the Spiritual Exercises, along the way of interior reform and union with God. For this is the level where man learns to converse with God and sense the depths of his mystery. This is where great decisions are made, for one's personal life and for the life of the Church.

Pedro Fabro

Cuando, el 1 de agosto de 1546, moría en Roma Pedro Fabro tenía sólo cuarenta años. Su breve vida se puede resumir en pocas líneas: nació en Le Villaret (Saboya) el 13 de abril de 1506; desde 1525 fue estudiante en París para prepararse al sacerdocio: allí encontró a Ignacio de Loyola; ordenado presbítero el 22 de julio de 1534, fue él, poco después, quien celebró la misa en la que los primeros siete fundadores de la Compañía de Jesús pronunciaron sus votos; en 1538 se presentaron al Papa Pablo III para recibir la aprobación del Instituto y las primeras misiones; al año siguiente comenzaron para Fabro siete años de viajes por toda Europa: Italia, Alemania, Suiza, España, Bélgica, Portugal, años en los cuales predicó incansablemente, confesó y predicó ejercicios espirituales, pero también enseñó teología y participó en coloquios que promoverían la unidad y la reforma de la Iglesia. En abril de 1546 Fabro partió de Madrid al Concilio de Trento, designado como perito por el Papa mismo, pero durante el viaje fue afectado por ataques frecuentes de fiebre y, al llegar a Roma, murió.

No es de poco significado que precisamente la tumba de Fabro, quien en vida había hecho de todo para no hacerse notar, se haya perdido cuando en 1568 se comenzó a construir la nueva, resplandeciente iglesia del «Gesù», ni que el proceso de canonización del tercer compañero haya quedado rezagado respecto a los del gran fundador Ignacio y el gran misionero Francisco Javier. Era necesario verdaderamente un Papa llegado de lejos para sacarlo de la sombra de la modestia, tan querida por Fabro, y llevarlo a la luz elevándolo al bien meritado honor de los altares. Se sabe ya cuánto este «sacerdote reformado» es un modelo de vida para el Papa Francisco, y cuánto ha sido querida por él, desde el inicio de su pontificado, su canonización. En la entrevista al padre Antonio Spadaro, él delineó en siete palabras clave el perfil espiritual del nuevo santo: «El diálogo con todos, aun con los más lejanos y con los adversarios; su piedad sencilla, cierta probable ingenuidad, su disponibilidad inmediata, su atento discernimiento interior, el ser un hombre de grandes y fuertes decisiones que hacía compatible con ser dulce, dulce…».

¿Qué tenía en mente el Papa cuando, al describir a Fabro, se detuvo en la palabra «dulce»? Tal vez pensaba en la frase que Ignacio solía decir de él, alabando su don de hacer los ejercicios espirituales: «Pedro hace brotar agua de la roca». Tal vez pensaba en su deseo de ayudar a todos, en su predilección por los servicios humildes. «Cuanto más uno se une a Dios –decía Fabro– más abundante es la bendición que sobre tales trabajos humildes difunde Aquel, a cuya dependencia y según el cual se realizan los mismos». Tal vez el Papa Francisco miraba el espejo de las obras de Pedro Fabro, las obras de reforma interior que fortalecieron a la Iglesia de su tiempo. Así lo hizo el prior de la cartuja de Colonia cuando escribió, en 1543, que Fabro, con su amabilidad, sabía tocar también el corazón árido y encender de nuevo la fe casi extinguida, por medio de sus palabras y obras que testimonian el amor y la misericordia de Dios por el hombre pecador. A este hombre de Dios, el prior esperaba verlo pronto, para que lo dirigiera, mediante los ejercicios, en su reforma interior y en la unión con Dios. En efecto, a este nivel, en el que el hombre aprende a dialogar con Dios y a sentir en él el misterio. Es aquí donde se toman las grandes decisiones, tanto para la vida personal como para la Iglesia.

Pierre Favre

Quand, le 1er août 1546, à Rome, Pierre Favre mourut, il n’avait que quarante ans. Sa brève vie peut être résumée en quelques lignes: né à Le Villaret (Savoie) le 13 avril 1506; il étudie à partir de 1525 à Paris pour se préparer au sacerdoce: c’est là qu’il rencontre Ignace de Loyola. Ordonné prêtre le 22 juillet 1534, c’est lui qui, peu après, a célébré la messe pendant laquelle les premiers sept fondateurs de la Compagnie de Jésus prononcent leurs vœux ; en 1538, ils se présentent au Pape Paul III pour recevoir l’approbation de l’Institut et les premières missions; l’année suivante commencent pour Pierre Favre sept années de voyages dans toute l’Europe : Italie, Allemagne, Suisse, Espagne, Belgique, Portugal, des années au cours desquelles il a inlassablement prié, confessé et tenu des Exercices spirituels, mais il a également enseigné la théologie et participé à des entretiens qui devaient promouvoir l’unité et la réforme de l’Eglise. En avril 1546, Pierre Favre part de Madrid pour le concile de Trente, désigné comme expert par le Pape lui-même, mais au cours du voyage il est frappé par la fièvre tierce et, arrivé à Rome, il meurt.

Il est significatif que précisément la tombe de Pierre Favre, qui au cours de sa vie avait tout fait pour ne pas se faire remarquer, ait été perdue quand, en 1568, on commença à construire la nouvelle église splendide du Gesù, et que le procès en canonisation du « troisième compagnon » ait pris du retard par rapport à ceux du grand fondateur Ignace et du grand missionnaire François-Xavier. Il fallait vraiment un Pape venu de loin pour l’arracher à l’obscurité de la modestie, que Favre aimait tant, et le mettre en pleine lumière en l’élevant aux honneurs des autels bien mérités. On sait désormais combien ce « prêtre réformé » est un modèle de vie pour le Pape François, et combien il a souhaité, depuis le début de son pontificat, sa canonisation. Dans l’entretien accordé au père Antonio Spadaro, il a tracé en sept paroles clés le profil spirituel du nouveau saint : «Le dialogue avec tous, même les plus lointains et les adversaires ; la piété simple ; une certaine ingénuité, peut-être ; la disponibilité immédiate ; son discernement intérieur attentif ; le fait d’être un homme aux décisions grandes et fortes, et en même temps capable d’être doux, si doux ».

A quoi pensait le Pape quand, décrivant Pierre Favre, il s’est arrêté sur le mot « doux » ? Peut-être pensait-il à la phrase qu’Ignace avait l’habitude de dire à son propos, en louant son don de pratiquer les exercices spirituels: «Pierre fait jaillir de l’eau de la roche». Peut-être pensait-il à son désir de venir en aide à tous, à sa prédilection pour les services humbles. «Plus on s’unit à Dieu – a dit Favre – plus abondante est la bénédiction que diffuse sur ces humbles travaux celui sous la direction duquel et selon lequel ceux-ci son effectués». Peut-être le Pape François regardait-il le miroir des œuvres de Pierre Favre, les œuvres de réforme intérieure qui fortifièrent l’Eglise de son temps. C’est ce que fit le prieur de la chartreuse de Cologne quand il écrivit, en 1543, que Pierre Favre, avec son amabilité, savait aussi toucher un cœur desséché et enflammer à nouveau une foi presque éteinte, au moyen de ses paroles et de ses œuvres qui témoignent de l’amour et de la miséricorde de Dieu pour l’homme pécheur. Le prieur espérait rencontrer au plus tôt cet homme de Dieu, pour qu’il le dirige, à travers les exercices, vers sa réforme intérieure et l’union avec Dieu. En effet, c’est à ce niveau où l’homme apprend à dialoguer avec Dieu et à en sentir le mystère. C’est ici que se prennent les grandes décisions, aussi bien pour la vie personnelle que pour l’Eglise.

Pedro Favre

Quando faleceu em Roma a 1 de Agosto de 1546, Pedro Favre tinha só quarenta anos. A sua vida breve pode ser resumida em poucas linhas: nasceu em Le Villarte (Saboia), a 13 de Abril de 1506; em 1525 transferiu-se para Paris a fim de se preparar para o sacerdócio: ali encontrou-se com Inácio de Loyola; foi ordenado sacerdote no dia 22 de Julho de 1534 e pouco depois celebrou a missa na qual os primeiros sete fundadores da Companhia de Jesus pronunciaram os seus votos; em 1538 apresentaram-se ao Papa Paulo III a fim de receber a aprovação para o Instituto e as primeiras missões; no ano seguinte para Favre iniciam sete anos de viagens em toda a Europa: Itália, Alemanha, Suíça, Espanha, Bélgica e Portugal, período no qual anunciou, confessou e pregou incansavelmente Exercícios espirituais, e também ensinou teologia e participou nas reuniões para promover a unidade e a reforma da Igreja. Em Abril de 1546, Favre partiu de Madrid para o concílio de Trento, designado como perito pelo próprio Papa, mas durante a viagem foi acometido por uma febre terçã e, chegando a Roma, faleceu.

É significativo que precisamente o túmulo de Favre, o qual durante a vida fez de tudo para passar inobservado, se tenha perdido quando em 1568 teve início a construção da nova e resplandecente Igreja de Jesus, e que também o processo de canonização do «terceiro companheiro» tenha sido superado pelos processos do grande fundador Inácio e do importante missionário Francisco Xavier. Teve que se esperar um Papa vindo de longe para o tirar da sombra da modéstia, muito amada por Favre, e pô-lo em plena luz, elevando-o à bem merecida honra dos altares. Sabemos que este «padre reformado» é um modelo de vida para o Papa Francisco, o qual desejou a sua canonização desde o início do seu pontificado. Na entrevista concedida ao padre Spadaro, ele delineou em sete palavras-chave o perfil espiritual do novo santo: «O diálogo com todos, inclusive com os mais distantes e com os adversários; a piedade simples; uma certa ingenuidade, talvez; a disponibilidade imediata; o seu atento discernimento interior; o facto de ser homem de decisões grandes e fortes e ao mesmo tempo capaz de ser tão dócil, dócil».

Que tinha o Papa em mente quando, descrevendo Favre, repetiu a palavra «dócil»? Talvez pensasse na frase que Inácio costumava dizer sobre ele, louvando o seu dom de pregar os exercícios espirituais: «Pedro faz brotar água da rocha». Ou pensava no seu desejo de servir de ajuda a todos, na sua predilecção pelos serviços humildes. «Quanto mais nos unimos a Deus – disse Favre – mais abundante é a bênção que sobre tais trabalhos humildes ele difunde, sob cuja dependência e segundo o qual eles são desempenhados». Talvez o Papa Francisco observasse o espelho das obras de Pedro Favre, as obras de reforma interior que fortificaram a Igreja do seu tempo». Assim fez o prior da cartuxa de Colónia quando escreveu, em 1543, que Favre, com a sua amabilidade, sabia comover até o coração endurecido e inflamar de novo a fé quase extinta, por meio das suas palavras e obras que testemunham o amor e a misericórdia de Deus pelo homem pecador. O prior esperava ver em breve este homem de Deus para que o dirigisse, mediante os exercícios, à sua reforma interior e à união com Deus. De facto é neste nível que o homem aprende a dialogar com Deus e sentir o seu mistério. É então que se tomam as grandes decisões, quer para a vida pessoal quer para a Igreja.

Peter Faber

Als Peter Faber am 1. August 1546 in Rom starb, war er erst 40 Jahre alt. Sein kurzes Leben lässt sich in wenigen Zeilen zusammenfassen: geboren in Le Villaret (Savoyen) am 13. April 1506, seit 1525 Student in Paris, um sich auf das Priestertum vorzubereiten. Dort begegnet er Ignatius von Loyola. Zum Priester geweiht am 22. Juli 1534; kurz darauf zelebriert er die Messe, in der die ersten sieben Gefährten der Gesellschaft Jesus ihre Gelübde ablegen. 1538 stellen sie sich Papst Paul III. vor, um die Anerkennung des Ordens zu erreichen und sich in die Mission senden zu lassen. Im folgenden Jahr beginnt für Faber ein Abschnitt von sieben Jahren, in denen er ganz Europa durchreist: Italien, Deutschland, die Schweiz, Spanien, Belgien, Portugal, Jahre in denen er unermüdlich predigt, Beichte hört und die Geistlichen Exerzitien hält, in denen er aber auch Theologie unterrichtet und an den Gesprächen teilnimmt, die die Einheit und die Reform der Kirche fördern sollen. Im April 1546 macht sich der vom Papst selbst zum Konzilstheologen ernannte Faber von Madrid aus auf den Weg zum Konzil von Trient. Auf der Reise wird er allerdings von heftigem Fieber befallen und stirbt nach seiner Ankunft in Rom.

Es ist nicht ohne Bedeutung, dass gerade das Grab von Peter Faber – der in seinem Leben alles getan hatte, um nicht aufzufallen – beim Neubau der Jesuitenkirche »Il Gesù« 1568 verloren ging. Und auch der Heiligsprechungsprozess des »dritten Gefährten« ging nicht so voran wie der des großen Ordensgründers Ignatius und der des großen Missionars Franz Xaver. Es musste in der Tat erst ein Papst aus weiter Ferne kommen, um Faber aus dem von ihm vorgezogenen Schatten der Bescheidenheit hervorzuholen und ins Licht zu rücken, indem er ihn zur wohlverdienten Ehre der Altäre erhob. Mittlerweile ist bekannt, wie sehr dieser »reformierte Priester« ein Lebensmodell für Papst Franziskus ist und wie sehr er sich von Beginn seines Pontifikats an dessen Heiligsprechung wünschte. Im Interview mit Pater Antonio Spadaro zeichnete der Papst mit sieben Schlüsselworten das geistliche Profil des neuen Heiligen: »Der Dialog mit allen, auch mit den Fernstehenderen und Gegnern, die schlichte Frömmigkeit, vielleicht eine gewisse Naivität, die unmittelbare Verfügbarkeit, seine aufmerksame innere Unterscheidung, die Tatsache, dass er ein Mann großer und starker Entscheidungen und zugleich fähig war, so sanftmütig, so sanftmütig zu sein…«

An was dachte der Papst, als er bei der Beschreibung Fabers das Wort »sanftmütig« wiederholte? Vielleicht dachte er an den Satz, den Ignatius über ihn zu sagen pflegte, als Lob seiner Gabe, die Geistlichen Exerzitien zu halten: »Peter schlägt Wasser aus dem Felsen.« Vielleicht dachte er an seinen Wunsch, allen zu helfen, an seine Vorliebe für die demütigen Dienste. Faber sagte: »Je mehr man sich mit Gott vereinigt, desto reicher ist der Segen, den Gott auf diese Arbeiten ausgießt, in dessen Abhängigkeit und nach dessen Willen diese Arbeiten getan werden.« Vielleicht blickte Papst Franziskus in den Spiegel der Werke von Peter Faber, die Werke der inneren Reform, die die Kirche seiner Zeit stärkten. Dies tat der Prior der Kartause von Köln, als er 1543 schrieb, dass Faber mit seiner Liebenswürdigkeit auch verhärtete Herzen zu rühren wusste und den fast erloschenen Glauben neu entfachen konnte durch seine Worte und Werke, die die Liebe und Barmherzigkeit Gottes zum sündigen Menschen bezeugten. Der Prior hoffte, diesen Mann Gottes bald zu sehen, damit er ihn durch die Exerzitien zu einer innerlichen Reform und zur Einheit mit Gott führen solle. Denn auf dieser Ebene lernt der Mensch, mit Gott zu sprechen und sein Geheimnis zu spüren. Hier werden die großen Entscheidungen gefällt, sowohl für das persönlich Leben als auch für die Kirche.

Piotr Faber

Piotr Faber (Favre) zmarl w Rzymie 1 sierpnia 1546 r., majac zaledwie 40 lat. Jego krótkie zycie mozna by strescic w paru linijkach: urodzil sie w Le Villaret (Sabaudia) 13 kwietnia 1506 r.; od 1525 r. studiowal w Paryzu, przygotowujac sie do kaplanstwa; tam spotkal Ignacego Loyole; swiecenia kaplanskie przyjal 22 lipca 1534 r.; wkrótce po tym to on odprawial Msze sw., w czasie której pierwszych siedmiu zalozycieli Towarzystwa Jezusowego zlozylo sluby; w 1538 r. udali sie oni do papieza Pawla III, by uzyskac zatwierdzenie Instytutu i otrzymac pierwsze misje; w nastepnym roku Faber rozpoczal siedmioletnie podróze po calej Europie: Wlochy, Niemcy, Szwajcaria, Hiszpania, Belgia, Portugalia, w czasie których niestrudzenie glosil Slowo, spowiadal i prowadzil rekolekcje, a takze wykladal teologie i uczestniczyl w rozmowach, które mialy promowac jednosc i reforme Kosciola. W kwietniu 1546 r. Faber wyjechal z Madrytu, udajac sie na Sobór Trydencki jako ekspert wyznaczony przez samego papieza, jednak w czasie podrózy zachorowal na malarie i po dotarciu do Rzymu zmarl.

Nie bez znaczenia jest fakt, ze wlasnie grób Fabera, który za zycia robil wszystko, aby nie zwracac na siebie uwagi, zaginal, kiedy w 1568 r. rozpoczeto budowe nowego, wspanialego kosciola Il Gesù; ani to, ze proces kanonizacyjny „trzeciego towarzysza” byl opózniony w stosunku do procesów kanonizacyjnych wielkiego zalozyciela Ignacego i wielkiego misjonarza Franciszka Ksawerego. W istocie potrzeba bylo Papieza przybylego z daleka, aby go wydobyl z cienia skromnosci, który Faber tak sobie upodobal, i postawil go w pelnym swietle, wynoszac do zasluzonej chwaly oltarzy. Wiadomo juz, ze ten „zreformowany ksiadz” byl zyciowym wzorem dla Papieza Franciszka i ze od poczatku swojego pontyfikatu bardzo pragnal on jego kanonizacji. W wywiadzie, przeprowadzonym przez o. Antonia Spadara, w siedmiu kluczowych slowach nakreslil on duchowa sylwetke nowego swietego: „Rozmowa ze wszystkimi, takze najdalszymi i wrogo nastawionymi; prosta poboznosc; byc moze pewna naiwnosc; natychmiastowa dyspozycyjnosc; uwazne rozeznanie duchowe; fakt, ze byl czlowiekiem podejmujacym wielkie i doniosle decyzje, a zarazem potrafil byc tak bardzo lagodny, delikatny”.

Co mial na mysli Papiez, kiedy charakteryzujac Fabera zatrzymal sie przy slowie „lagodny”? Byc moze pomyslal o slowach, które Ignacy zwykl byl wypowiadac o nim, chwalac jego dar do prowadzenia cwiczen duchownych? „Piotr sprawia, ze woda wytryskuje ze skaly”. Moze mial na mysli jego pragnienie, by wszystkim pomagac, jego upodobanie do pokornych poslug. „Im bardziej jednoczymy sie z Bogiem – mówil Faber – tym obfitsze jest blogoslawienstwo, które na te pokorne prace daje Ten, pod którego zwierzchnictwem i wedlug którego woli sa wykonywane”. Byc moze Papiez Franciszek patrzyl w zwierciadlo dziel Piotra Fabera – dziel dotyczacych reformy wewnetrznej, które umocnily Kosciól jego czasów. Tak uczynil przeor kartuzji w Kolonii, kiedy w 1543 r. napisal, ze Faber przez swoja zyczliwosc potrafil poruszyc nawet nieczule serca i rozpalic na nowo wiare niemal wygasla – dzieki swoim slowom i dzielom, dajacym swiadectwo o milosci i milosierdziu Boga dla czlowieka grzesznego. Ten Bozy czlowiek, przeor, mial nadzieje wkrótce go zobaczyc, aby go ukierunkowal poprzez rekolekcje, ku swojej reformie wewnetrznej i zjednoczeniu z Bogiem. Bowiem to na tym poziomie czlowiek uczy sie rozmawiac z Bogiem i odczuwac Jego tajemnice. To tutaj podejmuje sie wazne decyzje, zarówno co do zycia osobistego, jak i odnosnie do Kosciola.

Pietro Favre

Quando, il 1o agosto 1546, a Roma, Pietro Favre morì, aveva soltanto quarant’anni. La sua breve vita può essere riassunta in poche righe: nato a Le Villaret (Savoia) il 13 aprile 1506; dal 1525 studente a Parigi per prepararsi al sacerdozio: qui incontra Ignazio di Loyola; ordinato prete il 22 luglio 1534, è stato lui, poco dopo, a celebrare la messa in cui i primi sette fondatori della Compagnia di Gesù pronunciano i loro voti; nel 1538 essi si presentano a Papa Paolo III per ricevere da lui l’approvazione dell’Istituto e le prime missioni; l’anno seguente cominciano per Favre sette anni di viaggi in tutta l’Europa: Italia, Germania, Svizzera, Spagna, Belgio, Portogallo, anni in cui ha instancabilmente predicato, confessato e dato gli Esercizi spirituali, ma ha anche insegnato teologia e partecipato ai colloqui che avrebbero dovuto promuovere l’unità e la riforma della Chiesa; nell’aprile 1546 Favre parte da Madrid per il Concilio di Trento, designato come perito dallo stesso Papa, ma durante il viaggio viene colpito dalla febbre terzana che, durante la sosta a Roma, lo porta alla tomba.

Non è senza significato che proprio la tomba di Favre, il quale in vita aveva fatto di tutto per non farsi notare, sia andata persa quando nel 1568 si cominciò a costruire la nuova, splendente chiesa del Gesù, né che il processo di canonizzazione del “terzo compagno” sia rimasto indietro rispetto a quelli per il grande fondatore Ignazio e il grande missionario Francesco Saverio. Ci voleva davvero un Papa venuto da lontano per strapparlo alle ombre della modestia, tanto preferite da Favre, e metterlo in piena luce elevandolo al ben meritato onore degli altari. Si sa ormai quanto questo “prete riformato” sia un modello di vita per Papa Francesco, e quanta sia stata voluta da lui, fin dall’inizio del suo pontificato, la sua canonizzazione. Nell’intervista con padre Spadaro, egli ha delineato in sette parole chiave il profilo spirituale del nuovo santo: “Il dialogo con tutti, anche i più lontani e gli avversari; la pietà semplice; una certa ingenuità, forse; la disponibilità immediata; il suo attento discernimento interiore; il fatto di essere uomo di grandi e forti decisioni e insieme capace di essere così dolce, dolce …”.

Che cosa aveva in mente il Papa quando, descrivendo Favre, si è fermato sulla parola “dolce”? Forse pensava alla frase che Ignazio soleva dire di lui, lodando il suo dono di dare gli Esercizi spirituali: “Pietro fa sgorgare acqua dalla roccia”. Forse pensava al suo desiderio di essere di aiuto a tutti, alla sua predilezione per i servizi umili. “Più ci si unisce a Dio”, disse Favre, “più abbondante è la benedizione che su tali umili lavori diffonde Colui, alla cui dipendenza e secondo il quale essi sono svolti.” Forse Papa Francesco guardava lo specchio delle opere di Pierre Favre, le opere di riforma interiore che fortificarono la Chiesa del suo tempo. Così fece il priore della certosa di Colonia quando scrisse, nel 1543, che Favre, con la sua amabilità, sapeva toccare anche il cuore inaridito ed infiammare di nuovo la fede quasi estinta, per mezzo delle sue parole e opere che testimoniano l’amore e la misericordia di Dio per l’uomo peccatore. Questo “uomo di Dio”, il priore sperò di vederlo presto, perché lo dirigesse, mediante gli Esercizi, alla sua riforma interiore e all’unione con Dio. Infatti, aggiungerebbe il Papa, è a questo livello, in cui l’uomo impara a dialogare con Dio e sentirne il mistero, che si prendono le grandi decisioni, sia per la vita personale sia per la Chiesa.